Czuję się podle za same swoje myśli.
Widzę szczęśliwe pary i z jednej strony myślę, że przyjemnie patrzeć na zakochane osoby, a z drugiej mnie to boli... bo ja tego nie mam, ja jestem zawsze olewana. Zapomniałam, no tak. Mnie nie ma. Często czuję, jakbym już nie żyła, od wielu lat. Jakbym patrzyła na świat nie biorąc w nim udziału. Nie biorąc udziału w świecie, właśnie to mam na myśli, to nie jest błąd. Nie jestem częścią świata, fizyczną częścią. Jestem duchem. Czasem patrzę do lustra i zastanawiam się, czy nie mogę z nikim być z powodu swojego wyglądu? Mam tak zniekształcony obraz swojego ciała, że są dni, kiedy zachwycam się swoją twarzą, powstają nawet jakieś zdjęcia. Ale częściej są dni, kiedy skupiam się na całym ciele i im dłużej patrzę, tym większe się ono wydaje. Nieproporcjonalne, dziwne, obrzydliwe, odpychające. Moja twarz nagle zaczyna być twarzą potwora, niesymetryczna, pomarszczona, zbyt okrągła. Już nie wiem, jak wyglądam naprawdę.
Wtedy przychodzą domysły. Może nikt mnie nie chce, bo jestem ładna i myślą, że kogoś mam? W drugim przypadku oczywiście jest odwrotnie. Bo odpycham wyglądem.
Nie chcę już myśleć. Będę robić swoje.
Oglądam My Mad Fat Diary. Główna bohaterka jest bardzo do mnie podobna, przynajmniej z charakteru. Nie umiem stwierdzić, czy jestem gruba, ale na pewno kolor włosów i oczu, typ urody mam inny. Blizny na nogach, stosunek do ludzi, fałszywe nadzieje, podkochiwanie się, prowadzenie pamiętnika, problemy z jedzeniem i inne... cała ja.
Prawie się popłakałam w pewnym momencie, bo tam jest pokazana cała bolesna prawda o życiu ludzi takich, jak my.
Muszę opisać jeszcze sny. Dzisiejsze sny były wyjątkowe w negatywnym znaczeniu. W pierwszym dziewczyna, która mi się podoba, wyznała mi miłość, powiedziała, że jestem piękna, przytuliła mnie. W drugim... wszyscy mnie nienawidzili, bo miałam jakąś prezentację i wyraziłam w niej poglądy inne, niż wszystkich innych ludzi. Podeszłam do niej, a ona powiedziała, że ktoś taki, jak ja nie ma u niej szans... Potem umówiłam się na randkę z kolegą, a on był jakiś dziwny i byłam zła, że mnie nie pocałował. Potem płakałam, że skoro nie mogę z nikim być, to jestem skazana na samotność.
Gdyby tego było mało, ta sama dziewczyna śniła mi się podczas drzemki dzisiaj po zajęciach. Grałyśmy razem w pewnego rpga. To strasznie boli. W rzeczywistości nawet nie rozmawiamy. Chyba naprawdę jestem skazana na samotność.
![tumblr_lcho2hE8TN1qcwyd9o1_500_large.gif]()
Widzę szczęśliwe pary i z jednej strony myślę, że przyjemnie patrzeć na zakochane osoby, a z drugiej mnie to boli... bo ja tego nie mam, ja jestem zawsze olewana. Zapomniałam, no tak. Mnie nie ma. Często czuję, jakbym już nie żyła, od wielu lat. Jakbym patrzyła na świat nie biorąc w nim udziału. Nie biorąc udziału w świecie, właśnie to mam na myśli, to nie jest błąd. Nie jestem częścią świata, fizyczną częścią. Jestem duchem. Czasem patrzę do lustra i zastanawiam się, czy nie mogę z nikim być z powodu swojego wyglądu? Mam tak zniekształcony obraz swojego ciała, że są dni, kiedy zachwycam się swoją twarzą, powstają nawet jakieś zdjęcia. Ale częściej są dni, kiedy skupiam się na całym ciele i im dłużej patrzę, tym większe się ono wydaje. Nieproporcjonalne, dziwne, obrzydliwe, odpychające. Moja twarz nagle zaczyna być twarzą potwora, niesymetryczna, pomarszczona, zbyt okrągła. Już nie wiem, jak wyglądam naprawdę.
Wtedy przychodzą domysły. Może nikt mnie nie chce, bo jestem ładna i myślą, że kogoś mam? W drugim przypadku oczywiście jest odwrotnie. Bo odpycham wyglądem.
Nie chcę już myśleć. Będę robić swoje.
Oglądam My Mad Fat Diary. Główna bohaterka jest bardzo do mnie podobna, przynajmniej z charakteru. Nie umiem stwierdzić, czy jestem gruba, ale na pewno kolor włosów i oczu, typ urody mam inny. Blizny na nogach, stosunek do ludzi, fałszywe nadzieje, podkochiwanie się, prowadzenie pamiętnika, problemy z jedzeniem i inne... cała ja.
Prawie się popłakałam w pewnym momencie, bo tam jest pokazana cała bolesna prawda o życiu ludzi takich, jak my.
Muszę opisać jeszcze sny. Dzisiejsze sny były wyjątkowe w negatywnym znaczeniu. W pierwszym dziewczyna, która mi się podoba, wyznała mi miłość, powiedziała, że jestem piękna, przytuliła mnie. W drugim... wszyscy mnie nienawidzili, bo miałam jakąś prezentację i wyraziłam w niej poglądy inne, niż wszystkich innych ludzi. Podeszłam do niej, a ona powiedziała, że ktoś taki, jak ja nie ma u niej szans... Potem umówiłam się na randkę z kolegą, a on był jakiś dziwny i byłam zła, że mnie nie pocałował. Potem płakałam, że skoro nie mogę z nikim być, to jestem skazana na samotność.
Gdyby tego było mało, ta sama dziewczyna śniła mi się podczas drzemki dzisiaj po zajęciach. Grałyśmy razem w pewnego rpga. To strasznie boli. W rzeczywistości nawet nie rozmawiamy. Chyba naprawdę jestem skazana na samotność.
