Historia Tutti Frutti!

Ciężko to opisać. Zaczęło się w któreś wakacje, była u mnie kuzynka, która jest chuda i dużo jadła, ja przy niej też zaczęłam dużo jesć. Ogólnie to zawsze miałam normalną wage. Poznałyśmy nowych kolegów i po pewnym czasie ja troche przytyłam, niektórzy mówili mi że jestem gruba że mam duży tyłek, kiedyś to już usłyszałam taki tekst że sie popłakałam w domu choć nigdy sie nie przejmowałam czyjąś opinią. Później gdy zaczął sie rok szkolny, koleżanka mi powiedziała że ktoś mówił że mam duży tyłek i ze się śmiali, płakałam wtedy w nocy strasznie, myślałam tylko o tym ze wolałabym nie żyć niż żeby się ze mnie śmiali. W zime troche schudłam, zaczęłam ćwiczyć i miesiączka mi sie zatrzymała, później była co 2 tygodnie nie wiedziałam czemu. Wtedy w ciągu roku raz sie odchudzałam później przestawałam. Rodzina mi mówiła że co przyjeżdżam to jestem chudsza. A ja widziałam tłuszcz na brzuchu, nie mogłam na siebie patrzeć, brzydziłam sie dotykać te grube nogi, ten tłuszcz, tą pulchną twarz, nie chcialam patrzeć na siebie. Przed końcem roku zrobiłam sobie głodówke wtedy sie bardziej zaczęło, mama zauważyła że nie jem w ten dzień że jestem rozdrażniona, przyznałam jej sie na koniec dnia czemu nie jem, na kolejny dzien poszłam do lekarza, dała mi skierowanie do psychologa i na badania. Psycholog stwierdził że to anoreksja. Ja myślałam że ona wymyśla, przecież ja sie tylko odchudzałam. We wakacje było coraz gorzej. Nie chciałam z nikim wychodzić, siedziałam tylko w domu, z przyjaciółką na całe wakacje spotkałam sie tylko 3 razy. Psychiatra chciał mnie wysłać do szpitala, ja wtedy mialam 2 tygodnie żeby zacząć jesć, stwierdziałam że zaczne jeść jeden tydzień a później wróce do glodówek. Jednak zaczęłam sie obżerać, jadłam cały czas prawie, później miałam wyrzuty. Po wizycie u psychiatry. Nie wstałam z łóżka przez cały dzien. Następnego dnia miałam psychologa i mama o wszystkim powiedziała, to spotkanie było koszmarne, wybiegłam z jej gabinetu cała zapłakana, siedziałam na jakiś murkach, nie wiedziałam co robić, w końcu wróciłam do domu i sie nałykałam tabletek, dziwiłam sie że rano żyłam. Wzięłam wtedy jeszcze więcej opakowan i popiłam alkoholem, zostawiłam list. Jeszcze dzień wcześniej patrzałam w historie co mama szukała na internecie a tam ośrodki dla trudnej młodzieży, więc byłam przerażona, stwierdziłam że wole nie żyć. Tak w skrócie później pojechałam do szpitala. Lekarze się dziwili że po tylu tabletkach żyje i nic mi sie nie stało. Wtedy postanowiłam że będe jadła normalnie. Jadłam wszystko co mi podali. Płakałam na początku ale jadłam. Poznałam tam bardzo miłą panią psycholog. Ogólnie byłam u 5 psychologów żaden mi nie pomógł, jedynie ta pani. Powiedziała że moge do niej chodzić za darmo, ale ona nigdzie nie przyjmowała i głupio mi tak było po jej godzinach, więc chodze do psychiatry, bo boje sie psychologów, jeśli przestane jeść to będe musiała chodzic a na razie radze sobie sama bardzo się zmieniłam, na lepsze mam czasem swoje humory nadal, czasem widze sie chudszą, czasem grubszą, zależy jaki mam dzień, ale jest lepiej.
To i tak prowadzi tylko do cierpienia, nie jest tego warte! Mamy jedno życie, najlepiej je wykorzystać a nie głodzić się, to nie ma sensu. Gdy wejdzie sie w to bagno nie ma się życia, myśli się tylko o jedzeniu i o chudości, katuje sie, a to jest nie warte, bo później i tak albo będzie trzeba utyć, albo sie umrze, lepiej się w to nie pakować!