Jestem Berenika,w czerwcu tego roku skończę 18 lat. Do 16 roku życia tam też mieszkałam razem z moim ojcem...
A matka? Właściwie dla mnie nigdy nią nie była. Odkąd pamiętałam uganiała się za mężczyznami,chodziła na imprezy,ale mimo wszystko kochałam ją,kochałam.
Pewnego wieczoru wyszła i już nie wróciła. Martwiliśmy się,ale jak się później okazało matka odeszła ze swoim kochankiem. To był przełomowy okres w moim życiu,załamałam się. Nie rozumiałam dlaczego tak zrobiła,dlaczego mnie zostawiła,własne dziecko. Tacie też było ciężko,nie pokazywał tego,ale ja to widziałam. Wszystko się na mnie odbijało. Z dnia na dzień było coraz gorzej. Nie miałam sił na nic,na wstanie z łóżka,jedzenie,życie. Odkąd zostałam sama to wszystko się zaczęło. Coraz mnie jadłam,mniej i mniej. Jedyne co pozwalało mi o wszystkim zapomnieć to ćwiczenia. Z tygodnia na tydzień ważyłam mniej,podobało mi się to. 10 czerwca 2008 roku,tata znajduję nową kobietę dokładnie 4 miesiące po odejściu mamy...
Odczuwam osamotnienie,lęk.
Dalej stosuję "dietę". Zaczynam pisać dziennik,w którym zapisuję co ewentualnie zjadłam i emocje przy spożywaniu posiłku.
Moje urodziny,od czasu odejścia mamy wiele się zmieniło,jestem niemal pewna,że zachorowałam. Obsesyjnie myślę o jedzeniu. W dniu urodzin mam pierwszy napad bulimiczny. Skusiłam się na jeden kawałek tortu urodzinowego, ale miałam wyrzuty sumienia, opuściłam na chwilę gości i wszystko zwymiotowałam. Nikt nic nie zauważył. Poczułam się lekka, czysta, szczupła.
Dwa miesiące później macocha,która mieszka już z nami znajduje mój dziennik. Trafiam na terapię u psychologa,jednak wizyty nie przynoszą poprawy. Nadal stosuję dietę, czasami mam napady bulimiczne.
Parę dni po moich 16 urodzinach rodzina i lekarze decydują się na odesłanie mnie do zamkniętej kliniki poza Warszawą. W tym okresie wazyłam 38 kg przy wzrośćie 173. Czuję się okropnie. Pobyt w klinice przez jakiś czas opierał się na jednym wielkim buncie...
Przy każdym posiłku nadzór,osobny stolik. Przy każdym wejściu do toalety miałam uchylone drzwi, aby pielęgniarka lub salowa mogła widzieć, czy nie wymiotuje bądź wykonuję jakieś ćwiczenia. Po stosowaniu przeze mnie nasilonego ruchu leżałam przez 1 godzinę po posiłkach, bądź siedziałam pod dyżurką przez godzinę tylko po to aby nie wymiotować...
Ograniczone kontakty z rodziną,innymi chorymi. Pół roku w klinice, jest lepiej- tak przynajmniej twierdzą lekarze. Nie chciałam tyć,czułam się okropnie przybierając każdy kilogram,ale to było nieuniknione,bo chciałam wyjść. Minął prawie rok,jestem "zdrowa" ,moje BMI wynosi 18. Klinika była specjalistyczna,a z łatwością przyszło mi oszukanie sztabu specjalistów,że odmienili moje życie i że chcę wrócić do normalnego trybu życia,dziękuję im "za wszystko co dla mnie zrobili". Koniec listopadaWychodzę,wracam do domu,do mojej Warszawy. Szybko okazuje się,że tata nie chce znowu przechodzić "tego horroru,co rok temu",dlatego wynajmuje mi mieszkanie. Widział,że w klinice nie zdołali mnie wyleczyć,po prostu to wiedział. Nie wiedziałam,czy to była wymówka tylko dlatego,że miał już drugie dziecko... Obiecał,że będzie do mnie przychodzić.
Teraz wracam do wcześniejszego trybu,chudnę,jest prawie tak,jak na samym początku,ale wciąż niewystarczająco.Czuję się grubo,marzę o powrocie do okresu sprzed roku.