Witam Was moje Gwiazdy.
Dodaję ten wpis jak najszybciej mogłam.
Po pierwsze - Wy.
Po drugie - Ja.
1. Jestem Wam tak mocno wdzięczna, za to ile daliście mi siły. Dzięki Wam miałam wiarę w siebie. Dzięki Wam się podnosiłam. Dzięki Wam czułam, że mogę wygrać. Wierzyłam w to. A dziś? Dziś wierzę jeszcze mocniej. Lecz nie wystarczy tylko wierzyć, ale trzeba też działać. I właśnie to dzięki Wam jestem w stanie zrobić. Jesteście częścią mojego życia, która stała się dla mnie tym przełomowym etapem w drodze do wygranej.
2. Nie dostałam przepustki na wczoraj, tylko dopiero dziś. Jutro znów tam wracam.
Opuściła nas M. Była taka uśmiechnięta. Udało jej się.
Doszła K. Jest przewspaniała. Wspaniały rozmówca i słuchacz. Zauważyła, że to ja ze wszystkich najbardziej się wobec niej otworzyłam.
Zostałam wybrana na "starościnę" oddziału. Zajmuje się załatwianiem wszystkich spraw. Byłam w szoku. W końcu jestem tam dopiero tydzień a głosował na mnie nawet Ordynator.
Został mi przydzielony terapeuta. Powiedział, że już w poniedziałek mogę wejść na grupę. Szybko. Większość czekała po 2-3 tygodnie.
Przekonuję się coraz bardziej do jedzenia. Codziennie jest coś smażonego lub jakieś mięso. Poznaję "nowe" smaki. Odżywam. Jem takie posiłki w ciągu dnia jakich w domu przez kilka dni nie jadłam. I co? Waga ani rusz od tygodnia. Nawet o gram. Rodzice zawiedzeni. A ja? Ja się cieszyłam. Nie wiem czemu. Jeszcze psychicznie nie jestem na to gotowa.
Rano dostaje tabletki na "pobudzenie" wieczorem na sen. Moje lęki trochę się zmniejszyły, ale wciąż się boję. Boję się nawet wyjść do sklepu.
K. powiedziała mi, że jestem strasznie koścista i jak przytyje kilka kg to będę chociaż jak Kobieta wyglądać.
Rodzice nie rozumieją. Chyba tęsknie za oddziałem.
Ps. Postaram się jeszcze dodać wpis jutro po południu bo koło 16 mam wyjazd powrotny.
Dziękuję.
Dodaję ten wpis jak najszybciej mogłam.
Po pierwsze - Wy.
Po drugie - Ja.
1. Jestem Wam tak mocno wdzięczna, za to ile daliście mi siły. Dzięki Wam miałam wiarę w siebie. Dzięki Wam się podnosiłam. Dzięki Wam czułam, że mogę wygrać. Wierzyłam w to. A dziś? Dziś wierzę jeszcze mocniej. Lecz nie wystarczy tylko wierzyć, ale trzeba też działać. I właśnie to dzięki Wam jestem w stanie zrobić. Jesteście częścią mojego życia, która stała się dla mnie tym przełomowym etapem w drodze do wygranej.
2. Nie dostałam przepustki na wczoraj, tylko dopiero dziś. Jutro znów tam wracam.
Opuściła nas M. Była taka uśmiechnięta. Udało jej się.
Doszła K. Jest przewspaniała. Wspaniały rozmówca i słuchacz. Zauważyła, że to ja ze wszystkich najbardziej się wobec niej otworzyłam.
Zostałam wybrana na "starościnę" oddziału. Zajmuje się załatwianiem wszystkich spraw. Byłam w szoku. W końcu jestem tam dopiero tydzień a głosował na mnie nawet Ordynator.
Został mi przydzielony terapeuta. Powiedział, że już w poniedziałek mogę wejść na grupę. Szybko. Większość czekała po 2-3 tygodnie.
Przekonuję się coraz bardziej do jedzenia. Codziennie jest coś smażonego lub jakieś mięso. Poznaję "nowe" smaki. Odżywam. Jem takie posiłki w ciągu dnia jakich w domu przez kilka dni nie jadłam. I co? Waga ani rusz od tygodnia. Nawet o gram. Rodzice zawiedzeni. A ja? Ja się cieszyłam. Nie wiem czemu. Jeszcze psychicznie nie jestem na to gotowa.
Rano dostaje tabletki na "pobudzenie" wieczorem na sen. Moje lęki trochę się zmniejszyły, ale wciąż się boję. Boję się nawet wyjść do sklepu.
K. powiedziała mi, że jestem strasznie koścista i jak przytyje kilka kg to będę chociaż jak Kobieta wyglądać.
Rodzice nie rozumieją. Chyba tęsknie za oddziałem.
Ps. Postaram się jeszcze dodać wpis jutro po południu bo koło 16 mam wyjazd powrotny.
Dziękuję.