No to tak... Od razu chcę powiedzieć a raczej
napisać, że nie promuję anoreksji oraz innych
zaburzeń odżywiania i nie polecam stylu życia,
który prowadzę. Mój blog jest dla osób, które
same wybrały drogę podobną do mojej...
A teraz trochę o mnie i o mojej historii...
Moje problemy zaczęły się dawno temu kiedy
miałam 7 lat i zaczynałam podstawówkę. Wtedy
(przez uwagi innych dzieci) zauważyłam, że
jestem troszkę grubsza niż moi rówieśnicy. Co
prawda za bardzo się tym nie przejmowałam, ale
miło też mi nie było.Kiedy byłam w trzeciej czy
czwartej klasie podstawówki wyrosłam i
schudłam. Wyglądałam wtedy jak inne dzieci w
moim wieku. Wszystko było ok do czasu gdy
zaczęłam gimnazjum. Zauważyłam wtedy, że
mimo utraty zbędnych kilogramów nadal nie
wyglądam jak inne dziewczyny z mojej klasy
(choć nikt tak nie uważał) więc zaczęłam się
"niby" odchudzać. Na początku były to niewinne
diety (np. ograniczenie słodyczy i mniejsze
posiłki itp.), trwało to do końca pierwszej klasy.
Wtedy zaczęłam coraz bardziej interesować się
dietami. Zaczęłam też poznawać świat pro ana.
Na początku uważałam to za coś
bezsensownego i głupiego, ale później mnie to
wciągnęło. Przeglądałam wiele zdjęć super
modelek o idealnych wymiarach. Chciałam się
taka stać... Postanowiłam wiec, że będę jeść ok
1000 kcal dziennie, w krótkim czasie straciłam
kilka kilo. Ważyłam wtedy idealnie do wzrostu.
Mimo tego było mi ciągle mało. Więc
próbowałam dziesiątki diet, gdy mama
próbowała mnie zatrzymać bo ciągle chudłam(w
drugiej klasie gim.)Moich rodziców nie ma w
domu całymi dniami więc odchudzanie było i jest
proste.Wtedy (2 klasa) pierwszy raz przegięłam i
zemdlałam chodziłam na terapię i powiedziałam
sobie STOP! Niestety długo nie w tym nie
wytrwałam w te wakacje znowu powróciłam do
głodówek, odchudzania, ćwiczeń i do tego za co
się najbardziej wstydzę (gdy zjadłam więcej niż
1000kcal)wymiotowałam niestety nadal mi się
to zdarza...
Teraz jest tak:
poniedziałek - piątek--ograniczam jedzenie do
minimum
sobota,niedziela i jakieś święta---jem ok
1000kcal, ponieważ rodzina jest w domu
tak staram się funkcjonować. Gdy nie daję już
rady staram się normalnie jeść, ale to wszystko
ciągle wraca. Teraz mam dobrą wagę ale
odchudzanie jest dla mnie jak narkotyk. Sama
teraz nie wiem czego chce bo kocham chudość
ale czasem mam tego dosyć...
Wczorajszy bilans:
jabłko, 2l wody, 1l herbaty zielonej, marchewka
+ godz. ćwiczeń
Dzisiejszy bilans:
jabłko,ogórek, 2l wody, 1l herbaty zielonej, 1/2
pomidora + godzina ćwiczeń
JAK NA RAZIE JESTEM ZADOWOLONA!
napisać, że nie promuję anoreksji oraz innych
zaburzeń odżywiania i nie polecam stylu życia,
który prowadzę. Mój blog jest dla osób, które
same wybrały drogę podobną do mojej...
A teraz trochę o mnie i o mojej historii...
Moje problemy zaczęły się dawno temu kiedy
miałam 7 lat i zaczynałam podstawówkę. Wtedy
(przez uwagi innych dzieci) zauważyłam, że
jestem troszkę grubsza niż moi rówieśnicy. Co
prawda za bardzo się tym nie przejmowałam, ale
miło też mi nie było.Kiedy byłam w trzeciej czy
czwartej klasie podstawówki wyrosłam i
schudłam. Wyglądałam wtedy jak inne dzieci w
moim wieku. Wszystko było ok do czasu gdy
zaczęłam gimnazjum. Zauważyłam wtedy, że
mimo utraty zbędnych kilogramów nadal nie
wyglądam jak inne dziewczyny z mojej klasy
(choć nikt tak nie uważał) więc zaczęłam się
"niby" odchudzać. Na początku były to niewinne
diety (np. ograniczenie słodyczy i mniejsze
posiłki itp.), trwało to do końca pierwszej klasy.
Wtedy zaczęłam coraz bardziej interesować się
dietami. Zaczęłam też poznawać świat pro ana.
Na początku uważałam to za coś
bezsensownego i głupiego, ale później mnie to
wciągnęło. Przeglądałam wiele zdjęć super
modelek o idealnych wymiarach. Chciałam się
taka stać... Postanowiłam wiec, że będę jeść ok
1000 kcal dziennie, w krótkim czasie straciłam
kilka kilo. Ważyłam wtedy idealnie do wzrostu.
Mimo tego było mi ciągle mało. Więc
próbowałam dziesiątki diet, gdy mama
próbowała mnie zatrzymać bo ciągle chudłam(w
drugiej klasie gim.)Moich rodziców nie ma w
domu całymi dniami więc odchudzanie było i jest
proste.Wtedy (2 klasa) pierwszy raz przegięłam i
zemdlałam chodziłam na terapię i powiedziałam
sobie STOP! Niestety długo nie w tym nie
wytrwałam w te wakacje znowu powróciłam do
głodówek, odchudzania, ćwiczeń i do tego za co
się najbardziej wstydzę (gdy zjadłam więcej niż
1000kcal)wymiotowałam niestety nadal mi się
to zdarza...
Teraz jest tak:
poniedziałek - piątek--ograniczam jedzenie do
minimum
sobota,niedziela i jakieś święta---jem ok
1000kcal, ponieważ rodzina jest w domu
tak staram się funkcjonować. Gdy nie daję już
rady staram się normalnie jeść, ale to wszystko
ciągle wraca. Teraz mam dobrą wagę ale
odchudzanie jest dla mnie jak narkotyk. Sama
teraz nie wiem czego chce bo kocham chudość
ale czasem mam tego dosyć...
Wczorajszy bilans:
jabłko, 2l wody, 1l herbaty zielonej, marchewka
+ godz. ćwiczeń
Dzisiejszy bilans:
jabłko,ogórek, 2l wody, 1l herbaty zielonej, 1/2
pomidora + godzina ćwiczeń
JAK NA RAZIE JESTEM ZADOWOLONA!