Nie można powiedzieć, że się głodzę... bo

Nie można powiedzieć, że się głodzę... bo nie czuję już głodu. Nie burczy mi w brzuchu. I to nie jest żart.
Nie chciało mi się kupować tuńczyka, bo za dużo wydałam kasy na książki i komiksy (w sumie z rozmysłem, żeby żałować bardziej na żarcie). Zjadłam wczoraj 3 suche chlebki z Wasy, czy czegoś tam i jabłko. A na dzisiaj już jabłka nie miałam.
Jutro nie zjem nic do powrotu do domu.
Bo złożyło się tak, że do wtorku od jutra mam wolne. Wolałabym nie mieć. Chociaż gdybym z nimi pojechała, to widzieliby, że nie jem. I tak nie widzą mnie jedzącej. Już nie. Na początku roku kupowałam sobie obiad. Potem na obiad jadłam orzechy. Potem drożdżówkę, czy bułkę.
Teraz nie jem obiadu. Ani kolacji, chyba, że jabłko, to obiadokolacja.
Z każdej strony słyszę i widzę rzeczy, które sprawiają, że trzymam się Any kurczowo i zawzięcie.
Dzisiaj słyszałam rozmowę 2 dziewczyn. Nie pamiętam dlaczego, ale zaczęły gadać o wadze. Ta bardzo chuda powiedziała, że waży 43 kg... Marzenie...
Potem dziewczyny z grupy. Ta jedna ma anoreksję. Mówiła, że waży 50 kg. Ale niechętnie. Podejrzewam, że kłamie. 50 to ja mogę teraz ważyć. Chociaż czuję się na  70.
Im gorzej czuję się psychicznie, tym grubszą siebie widzę.
Przykłady na ćwiczeniach z ludźmi, którzy tyją lub chudną.
Ciągłe przypominanie.
A ja siedzę tam i jestem przezroczysta. Słucham. I myślę tylko o tym... co zjadłam, co zjem, czy w końcu się zważę, kiedy zemdleję...
Mam już zajady. Brak witamin.
Trzęsę się czasem. Myślałam kiedyś, że to pląsawica. Teraz stwierdzam, że to pewnie brak magnezu albo to od nerwicy.
Nie wiem, ile gówien mam. ED, depresja, nerwica - to wiem na pewno. Jeszcze by się wiele znalazło, wszystko we mnie jest zjebane.