Akt I Scena 15 (Ona)

Był wieczór. Dziewczyna myła zęby. Nagle usłyszała rozmowę rodziców, potem pytanie skierowane do niej. Pomyślała: "Nie odpowiem,to odpuszczą". Matka powtarzała pytanie, a dziewczyna wciąż milczała. Nadszedł ojciec. Chciała odpowiedzieć,ale coś ją powstrzymało. Jej złośliwość pozwoliła tylko na wypowiedzenie: "Boże, już mówiłam". Matka nazwała nazwała ją beznadziejną i zapytała ojca, czy ich córka nie jest aby chora psychicznie? Odeszli. Dziewczyna poczuła znajome ciepło w oczach, więc zamknęła je. Popłynęła jedna łza, a za nią kolejna i jeszcze jedna. W takich chwilach dziewczyna przypominała sobie dawną przyjaciółkę. Chciała znów jak dwa i pół roku temu być szczęśliwą. Chude rączki i nóżki, płaski brzuch i kontrola. Ana była przy niej gdy nikt się nią nie interesował. Gdy dziewczyna wstawała o 6 by ćwiczyć. Gdy napełniała miskę płatkami i większość chowała do ukrytego woreczka. Gdy zmęczona leżała na wznak na kanapie przeliczając kalorie. Gdy w lipcu włączała grzejnik drżąc z zimna. Gdy unikała rozbierania się przy rodzinie. Gdy ze strachem wchodziła na wagę. Gdy wieczorem modliła się by następnego dnia się obudzić. Teraz jej już nie ma. Kazali jej wybierać. Wybrała życie i rodzinę myśląc, że przyjdą jej z pomocą. Oni jednak po prostu kazali jeść i pilnowali. Od kiedy znacznie przytyła nie rozmawiała z nimi o Anie. Nigdy nie pytali dlaczego z nią była i co wtedy czuła. Czy to Anoreksja zniszczyła jej ostatnie trzydzieści miesięcy życia? Czy to rodzice? A może to wyłącznie jej wina? Jej, która, choć za siedem miesięcy będzie pełnoletnia, czuje się być dzieckiem i nie widzi sensu swojego istnienia?
--------------------------------------------------

31.12
kcal: nieliczone
ćwiczenia : wykonane
           + spacer 20 min

1.01
kcal: 2445
ćwiczenia: wykonane
          + spacer 45 min

kcal dziś: 2545
ćwiczenia: wykonane
          + spacer 10 min