dzień 3. emocjonalne rozbicie.

Kochane, znów udało mi się 'doprosić' o dostęp do internetu. Widzicie, nawet tutaj nie potrafię bez Was żyć i wciąż o Was myślę. Zbyt wiele Wam zawdzięczam i to dla Was też się staram. Każda z Was bez wyjątku jest wspaniałą osobą, która ma w sobie ogrom nieskazitelnego piękna, ale dużo z Was tego nie zauważa. Uwierzcie w moje słowa.

Ja właśnie czekam na śniadanie. Ma być serek topiony + bułki. Bardziej przeraża mnie obiad. Znów dwa dania, znów mięso. To dla mnie tak ogromne porcje. Ale staram się choć trochę zawsze zjadać zupki na pierwsze danie. Musze "przyzwyczaić" organizm i rozepchać mój żołądek. Jeśli by mnie bolał, kazali mi się zgłaszać i będą dawać mi tabletki.

Zmienili mi leki. Na mocniejsze, przeciwlękowe.
Powiedzieli, że wrócimy do tamtych, jeśli znów będę chudła (one pobudzały apetyt, stąd miałam u siebie te napady).

Wszyscy wciąż są bardzo mili i otwarci. Pomagają, wspierają. Mówili, że podziwiają mnie, że tak szybko stawiam kroki do przodu. Mam dla kogo walczyć. Dla siebie, dla rodziny, dla Was. To mnie cholernie motywuje.

Dzisiaj weekend wolny od wszelkich zajęć. Ale i tak nigdzie nie wyjdę bo nie mam ani ochoty, ani gdzie wychodzić, ani z kim. Rodzice codziennie dzwonią. Tęsknie. Za nimi. Za Wami.

Teraz lecę na śniadanie. Przeraża mnie to wciąż.
Trzymajcie się. Wierzę, że każda z Was poradzi sobie w tym życiu i będzie walczyć o siebie. Wierzę w Was niezmiennie mocno.