Ale nau­czyłam się, że można żyć da­lej, bez względy na to, jak niemożli­wie się to wy­daje, i że ból... łagod­nieje. Nie mi­ja całko­wicie, lecz po pew­nym cza­sie nie jest już ta­ki dominujący.

Witajcie kochane

Od dziś, zmiany. Walczę.
O to by Ana nie wróciła.
O to by pokonać ED.
O to by pokonać Mie.
O to by wyjść z depresji.
O to by pokochać siebie.

Niech się dzieje co chce, ja się nie poddam. Nigdy nie będę idealna, nigdy nie będę perfekcyjna. Ale mogę być szczęśliwa. Tak, mogę, jeśli tylko o to szczęście zawalczę i się nie poddam. Chce móc kiedyś spojrzeć wstecz i mieć pewność, że wygrałam. Wygrałam to życie.

*AnaMay* - dziękuję za każde słowo otuchy, za każdą poradę, za dodawanie sił, za dobroć, którą mi okazujesz, za to co dla mnie robisz.
Dla mnie jesteś piękna. Nie tylko na zewnątrz, ale i w swoim wnętrzu. Dziękuję.

Zacytuję na koniec mojego ulubionego pisarza:

*[...] jeśli się z czymś bo­rykasz, ro­zej­rzyj się dookoła, a zo­baczysz, że wszys­cy ludzie z czymś się bo­rykają i że dla nich jest to równie trud­ne, jak dla ciebie.*