Ostatnio przystopowałam z ćwiczeniami.
Czemu? Nie mam kiedy. Chciałabym, ale doba jest dla mnie chyba za krótka.
Maturę z polskiego zdałam jako jedna z najlepszych w klasie.
Maturę z matematyki... zdałam. Pozostawię to bez komentarza. Aż strach pomyśleć co będzie za rok.
Trzymam się twardo. Zero słodyczy. Zero cukrów. Unikam białego pieczywa. Stopniowo zmniejszam porcje "rodzinnych obiadków". Przestawiam się na wodę. Wiem jednak, że będzie już tylko gorzej. Im jesteśmy chudsze, tym trudniej zgubić każdy kolejny kilogram.
Nie czuję się z tym dobrze. Nie chcę okłamywać bliskich mi ludzi. Martwią się. Mimo to wiem, że nie mam innego wyboru. Nigdy nie pozwoliliby mi na to, co robię. W gruncie rzeczy... wcale im się nie dziwię.
Czasem wydaje mi się nawet, że mam jakiś wybór. Że nie wszystko stracone. Że w każdej chwili mogę zawrócić, zacząć od nowa...
Ale nie mogę.
Nigdy nie będę normalna.
Nigdy nie przestanę patrzeć na siebie w ten sposób.
Nigdy nie obędę się bez skrupulatnego liczenia kalorii.
Momentami nie mam już nawet siły by oddychać.
Siedzę w tym od ponad czterech lat i chyba to mnie wykańcza. Myśl, że od tak dawna świadomie prowadzę się ku autodestrukcji. Że skazuję się na cierpienie, którego nikt nigdy nie powinien doświadczyć. Ten ból... ból, którego zarodek tkwi w moim sercu...
To zabija.